Maneviyat Herkese Anlatılmaz

Sırlara taalluk eden şeylerin ağyardan  gizlenmesi vasiyet olunur ...

Gerçek bir tasavvuf ehli, tasavvuf ehli olduğunu, rabıta, zikir, evrâd-ı şerif, maneviyat bulunmuş olduğu hali,  üstadına manevî durumu ve benzeri hâl ehlinin ancak bilmesi gereken şeyleri, avam’a anlatmaz. Zira bu tür şeyler, fitneye yol açar. [Bu konuları avam, kaldıramayacağı için, kapatılması kolay olmayan fitne gediklerini açar.]
Hâlbuki "insanlara akıllarının kaderince konuşun" düsturuyla mükellefiz.
Bazı şeyler herkese anlatılmadığı için onlara "Sır" denilmiştir. Herkese anlatılsa sır olmaktan çıkar.

Sırların başkalarına anlatılmasının bir sakıncası da, işe vakıf olmayanlar, anlatılan sırları çok basit bir şekilde kavrarlar. İnsanlar, maneviyatı kendi kültür dağarcıklarında bulunan objelerine göre kavrarlar. Onlarda maneviyatı çok basit bir şekilde anlayıp sırları düşük bir mertebeye düşürürler. Ve böylece bizler maneviyatın halkın nazarında değersiz bir hale gelmesine sebep olmuş oluruz. Ve böylece birçoğu, “demek ki bunların yolu bu kadar basit bir şeymiş.” der ve maneviyatı küçümser, maneviyattan soğur ve hatta belki maneviyata düşman kesilirler.

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:120)

Ahir Zaman Ümmeti Olmamızın Sebebi

Allah Sübhânehû ve Teâlâ hazretleri, habibi edibi Muhammed Mustafa (s.a.v.) hazretlerinin ve ümmetinin şerefine ve hürmetine, bizleri ahir zaman ümmeti kıldı.

Eğer biz diğer ümmetlerden önce gelmiş olsaydık, elbette kabirlerimizde onlara bakar ve onların hallerini görür ve bu şekilde onlara karşı delilleriyle şahitlik ederdik. Fakat Allahü Teâlâ hazretleri, bize olan rahmeti ve bize verdiği şereften dolayı, onları bizden önce dünyaya gönderdi ve onlar kabirlerinde bizi beklemektedirler. Biz kıyamette, geçmiş bütün ümmetlere şahit olalım diye Allahü Teâlâ hazretleri, bizi ahir zaman ümmeti kıldı.

Yine Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin, ümmeti merhumenin âlimleri hakkında:
"Ümmetimin âlimleri, İsrail oğullarının nebileri gibidirler" buyurmaları, bu ümmete şeref olarak kâfidir.

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:2 S: 135)

İnsan Kendi Değerini Bilmeli

Cafer-i Sadık (k.s.) hazretleri şöyle diyordu:

-"Ey Âdemoğlu! Kendi nefsinin değerini bil! Zira Allâhü Teâlâ hazretleri, senin canının kıymetini sana öğretti!
   Allâhü Teâlâ hazretleri, sana cennet bedelinden başka bir şeye razı olmadı!"

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:11 S:157)

Allah razı olsun

Rasûlüllah(a.s)'ın  Fazileti

Efendimiz Hazretleri buyurdular:

"Ben Allahü Teâlâ'nın katında Allah'ın kulu ve peygamberlerin sonuncusu olarak yazılıydım; Âdem (a.s) ise daha o zaman balçık halindeydi. Size yakında bunun tevilini haber vereceğim:
Ben babam, İbrahim (a.s)'ın duasıyım, İsa (a.s)'ın kavmine olan müjdesiyim, annemin rüyasıyım.
Annem beni doğurduğu sıralarda görmüştü. Annem rüyasında kendisinden bir nurun çıkıp, Şam’ın saraylarına kadar her yeri kendisine aydınlattığını görmüştü. İşte ben buyum."

İbrahim (a.s)'ın duası ile Kur'an-ı Kerim'de geçen bu duayı kasdetti. Muhakkak ki o. İsrail oğullarının içinden de kendilerine peygamber gönderilmesi için Allah'a dua etti.

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:2 S:72)

Hz. Peygamberimizin Bir Adının da “Nur” Olduğu

Bu mana'da Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin, mi'rac'ta gördüklerini haber vermesi, mükemmel olup ve (bilgi olarak) sana yeter.

Muhakkak ki Efendimiz (s.a.v.) hazretleri:

Âdem Aleyhisselam'ı dünya semasında gördü,
Hazreti Yahya ve İsa Aleyhisselam'i ikinci kat sema'da,
Yusuf Aleyhisselam'ı üçüncü kat sema'da,
İdris Aleyhisselam'ı dördüncü kat sema'da,
Harun Aleyhisselam'ı beşinci kat sema'da,
Musa Aleyhisselam'ı altıncı kat sema'da,
İbrahim Aleyhisselam'ı yedinci kat sema'da gördü.

Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, (bütün bunları) geçti; hatta "Sidre-i Münteha" 'ya yükseldi.
Ve oradan da "Kaabe Kavseyn ev edna"'ya yükseldi.

O yüce hazrete yakınlıkta bu derecelerde yükseliş; efendimiz (s.a.v.) hazretlerine onun bu nuru istila etmeye ve nurun ziyasından (istifade etme) kuvvetine güç getirmesi ve tevhid nurlarının, vücud zulümatın'a galebesi kaderincedir.
Peygamberlerin mertebeleri, bazıları bazılarının üstünde oldu.

Efendimiz (s.a.v.) hazretlerinin, insaniyet zülmetinin üzerine, vahdaniyet nuru, galebe geldiği vakit; Celal ve Cemal sıfatlarının tecelli etmelerinin hamleleriyle onun vücüdunun zulmeti, izmihlale uğradı, eridi yok oldu ve böylece fena buldu.

Her bir peygamber, vücudunda kalan zulmet miktarınca semavat (göklerin) mekanlarından bir mekânda kaldı.

Efendimiz hiçbir mekân ve imkânda kalmadı. Çünkü o vücudunun zulmetinden fena bulup; vücudunun nuruyla baki kalmıştı.

Bundan dolayı, Allahü Teâla hazretleri, Efendimiz (s.a.v.) hazretlerini,  "Nur" diye isimlendirdi.
Allahü Teala buyurdu:
- "İşte size Allah'tan bir nur, bir parlak kitab geldi." (Sureyi Maide :15)
"Nur", Muhammed Mustafa (s.a.v.) Hazretleri'dir.
"Kitab", ise Kur'an-ı Kerim'dir.

(Bunu) anla, ganimet bil. Sen bu manaları buradan başka bir yerde (ve kitabta) bulamazsın.

(Ruhü’l Beyan Tercümesi C:3 S:16-17)

Peygamberimizin Açlıktan Karnına Taş Bağlamasının Hikmeti

"Ben sizden herhangi biriniz gibi değilim. Muhakkak ki ben Rabbimin katında bulunuyorum;o bana yediriyor ve içiriyor" (Hadis-i Şerif)

Meşhur Şeyh Üftâde (k.s.) hazretleri buyurdular:
Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, zahirde sırf zayıf ümmeti için yemek yediler.  Yoksa Efendimiz  (s.a.v.) hazretlerinin yeme ve içmeye ihtiyacı yoktu.
Efendimiz  (s.a.v.)  hazretlerinden rivayet edilen, "Efendimiz (s.a.v.) hazretleri taş bağlardı" hadis-i şerifleri (de beyan edilen karnının üzerine taş bağlaması ise) açlıktan değildi. Belki letafetinin kemalindendi. Efendimiz (s.a.v.) hazretleri (mülk âleminden) melekût âlemine yükselmemek içindi. Karnı üzerine taş bağlıyordu ki, irşâd âleminde (dünyada) istikrarı sağlanabilsin..."

Şeyh Üftâde (k.s.) buyurdular:

- "Yani Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, hudûs âlemine baktıkları zaman, in'âm oluyor (ni'metleniyor) ve bekaa tecelli ediyordu."

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:463)

Allah Razı olsun

Cümlemizden Nekre.