Duada Elleri Tutma Şekli

Dua'da faziletli ve sünnet olan dua ederken elleri bitiştirmektir.

Musannif İsmail Hakkı Bursevî (k.s.) hazretleri Rumeli ulemasındandır. Rumelili Hıristiyanlar ile Müslümanların bir arada yaşadığı bir yerdir. Bilindiği üzere Hıristiyanlar dua ederlerken, ellerinin içlerinin tamamen birbirine birleştirir ve çenelerinin altına koyarak dua ederler. O dönemin Müslüman âlimleri Musannif hazretleri gibi, Hıristiyanlara benzememek için dua'da elleri açmanın daha faziletli olacağını beyan etmişlerdir.

Yoksa dua'da elleri birbirine bitiştirmek ve avuçlarını açmak sünnettir.

Kutub-i sitte'de bu konuda birçok hadis-i şerif mevcuttur.
 
Hazret-i Âişe (r.a.) annemizden rivayet olundu.
-"Efendimiz (s.a.v.) hazretleri her gece yatağına geldiği zaman, iki elini birleştirir sonra onların içine nefes eder.
Ve onlara;
1- Kulhuvellâhüehad,
2- Kul eûzü birabbil-felak,
3- Kul eûzü birabinnâs sûrelerini okur..
Sonra onlarla gücü yettiği kadar mübarek cesedini meshederdi, iki eliyle başından ve yüzlerinden başlar ve cesedinin ön tarafından başlayarak meshederdi. Ve bunu üç kere yapardı..."

Tefsir kitapları:
Tefsir kitaplarının çoğu, dua ederken elleri birleştirmek gerektiğine bu hadis-i şerif-i kaynak gösterirler:

Tasavvuf ve Mevize kitapları:
İhya-u Ulumiddin'de buyurdu:

"Efendimiz (s.a.v.) hazretleri dua ettikler zaman, iki avucunu birleştirir ve elinin içlerini yüzüne taraf tutardı."

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:612-613)

Dua yapılırken ne halde olmalıyız !!!

Mesnevide buyuruldu:

- "Âllâhü Teâlâ hazretlerine dua etmede, ağlamaksız, niyaz ve tazarru’dan yoksun olma ki dostun feyizlerinin saçıldığına erişesin ... "



(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:609)

Duanın Sonunda Elleri Yüze Sürmenin Hikmeti

Ömer bin Hattâb (r.a.) hazretleri buyurdular:

- "Efendimiz (s.a.v.) hazretleri iki elini dua için kaldırdığı zaman, onlarla yüzünü meshetmeden asla ellerini indirmezdi."

Bu, elin üzerine gelen bereketten bir şeyin yüze ulaşması (ve o feyiz ve bereketin eserinin yüze vâsıl olması) içindir...



(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:610)

Dua'da Ellerin İçi Nereye Doğru Olacak

Yine buyurdular:

Sünnet olan, kişinin hacetini isterken onların ikisini yayması yani ellerinin içini göğe doğru açmasıdır.

Dertli, sıkıntılı ve üzüntülü kişi dirseklerini dikip, ta elinin içi yüzüne karşı gelecek şekilde tutması gerekir.

Beddua Ederken Elleri Tutmanın Şekli

Birinin aleyhinde beddua ederken, elinin içini (ayasını) ters çevirmeli ve elinin sırtını göğe doğru tutması gerekir.



(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:611)

Duanın Elleri Göğe Doğru Açmak ve Ona Bakmanın Hikmeti

Dua esnasında elleri göğe açmak ve ona (göğe açılan ele) bakmak, isteyenin sultanın hazinelerine işaret etmesi menzilesindedir.
Sonra o kişi sultandan, bu hazineden ata (bahşiş) rekabetsiz bir şekilde bolca vermesini ister.

Allâhü Teâlâ hazretleri buyurdu:

- "Semada da rızkınız ve o va'dolunduğunuz!" (Zariyat Suresi, Ayet  22)

Semâ (gök) duanın kıblesidir ve bereketlerin inme yeridir.



(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:611-612)

Dûa Edene Hazreti Allah’ın (c.c) Yakın Olduğu ve Duasının Kabul Olacağına İnanması Gerektiği

Ve ne bilirsin  belki o saat/kıyamet yakında olur. (Ahzab Suresi, 63)
Bu âyet-i kerimenin manâsı ise, şöyledir:
Allâhü Teâlâ hazretlerinin rahmeti çok yakındır;
1- Zâkir (zikreden) ve Şâkir (şükreden) bir lisân ile,
2- Hazır ve tâhir (temiz) bir kalb ile dua edenlere çok yakındır, demektir.

Bu ayet-i kerimede, "Her halde Allah'ın rahmeti yakındır muhsinlere." Kavl-i şerifinde)
1- Ümidi tercih etmek,
2- Rahmet tarafının ağır basması,
3- İcabete vesileye tembih vardır.

Ben vesile ile "ihsan"ı kastediyorum... ve ben:

- "Senin, onu görür gibi, Allah'a ibadet etmendir. Çünkü her ne kadar sen onu görmüyorsan da muhakkak Allah, seni görüyor,"

Şeklinde tefsir edilen ihsanı murad ediyorum...

Ve hadis-i şerifte vârid oldu:
- "(Dualarınıza) yakînen (kesinlike) icabet edileceğini (inanır ve bilir) olduğunuz halde, Allâhü Teâlâ hazretlerine dua edin."
Yani Rabbine dua eden kişi, Rabbinin duasını kabul edeceğine yakinen (kesinlikle) inansın, demektir.

Çünkü duanın reddedilmesi için,
1- İcabetinde aciz olmak,
2- Kendisine dua edilenin kereminin olmaması;
3- Veya kendisine dua edilenin, dua eden kişiden habersiz olması, lazım...
Bütün bu şeyler Allâhü Teâlâ hazretleri için menfidir. (Allâhü Teâlâ hazretleri için böyle şeyler düşünülmez ve Allâhü Teâlâ bu tür noksan sıfatlardan münezzehtir.)

Zira Allâhü Teâlâ hazretleri;
1- Âlim’dir. (Her şeyi hakkıyla bilir),
2- Kerim'dir. (Hatta kul istemeden bile bolca verir),
3- Kadir’dir. (Gücü her şeye yetendir...)
(İşte bundan dolayı) hiçbir şey, Allâhü Teâlâ hazretlerini dualara icabet etmekten men edemez.

Efendimiz (s.a.v.) hazretleri buyurdular:
- "(Dualarınıza) yakînen (kesinlike) icabet edileceğini (inanır ve bilir) olduğunuz halde, Allâhü Teâlâ hazretlerine dua edin. Biliniz ki muhakkak Allâhü Teâlâ hazretleri gafil, umursamaz ve ilgisiz bir kalb'den asla dua kabul etmez."



(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:617-618)

Dua Eden Kul, Hazreti Allah'ın Hitabına Dayanabilse İdi, Hazreti Allahın Cevabı ...

- "Kul dua vaktinde kendisinin başına gelen bir şeyden eğer, Allâhü Teâlâ hazretlerine fakirliğini (ve aczini) izhâr eder. (açıklamaya dursun)"

Muhakkak ki Allâhü Teâlâ hazretleri de buyurur ki:
- "Eğer o kulum benim kelâmıma (hitâb-i ilâhiyeme) dayanabilmesi olmuş olsaydı elbette ona;
'Lebbeyk' (Buyur! Kulum!) diye icabet ederdim."



(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:619)

Dua Eden Adama Hazreti Musa’nın Acıması ve Hazreti Allah’ın Hazreti Musa'ya Cevabı

Musa (a.s), Allâhü Teâlâ hazretlerine dua eden, çok yalvaran ve tazarru eden bir kişiye rastladı.

Musa (a.s), (o kişinin hâline bakarak acıdı ve kendi kendisine);
- "Eğer bu adamın haceti benim elimde olmuş olsaydı; elbette onu yerine getirir(ve ihtiyacını giderir)dim," dedi.

Musa (a.s)'ın böyle şeyleri kalbinden geçirmesi üzerine Allâhü Teâlâ hazretleri Musa (a.s)'a) vahyetti:
- "Ey Musa! Ben ona karşı elbette senden daha çok merhametliyim! Lakin o bana dua ediyor; ama onun bir koyunu var ve onun kalbi hep koyunundadır. Hâlbuki ben, diliyle bana dua edip, kalbi benden başkasında olan kişinin duasını kabul etmem!" buyurdu.

Musa (a.s), adama bunu hatırlattı. (Ve bu konuda ona öğüt verdi.)
Adam da bütün kalbiyle Allâhü Teâlâ hazretlerine yöneldi. Ve duası kabul olundu. Haceti yerine getirildi.


(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:619)

İbadetten Sonra Duanın Vacip Olduğu

‘’Rabbena tekabbel minna, İnneke entessemiul alim’’
(Sure-i Bakara 127)

Emredilen her ibadet veya Allah'a yakınlık için yapılan her iş bitirildikten sonra, dua etmenin vacip olduğuna bu ayeti kerime delâlet etmektedir.
Bu ayeti kerime, ibadetle mükellef olan herkesin ibadeti veya Allah'a yaklaşmak için yaptığı bir işi(manen), emredildiği şekilde yerine getirip bu konuda bütün çabasını harcadıktan sonra, yapılan işin, hizmetin, taatın ve ibadetin edilmesi için tazarru ile Allah'a dua edilmesinin gerekli ve vacip olduğuna delâlet etmektedir. Bunu kabul etmek veya etmemek Allah'a kalmış bir şeydir. Allah'ın üzerine hiçbir şey vacip değildir. Allah'ın herhangi bir zorunluluğu ve mecburiyeti yoktur.

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:2 S:65-66)

Emir ve Yasaklara Dikkat İle Alakalı Önemli Tavsiyeler

İbn-i Abbas Hazretlerinden rivayet olundu.
Efendimiz (s.a.v.) hazretlerine bir katır hediye edilmişti. O katırı Efendimiz (s.a.v.) hazretlerine Kisrâ (İran Şahı) hediye etmişti. Efendimiz (s.a.v.) hazretleri, kıldan yapılmış bir ip (yular) ile ona bindi. Sonra beni de arkasına oturttu... Uzun zaman benimle gitti.

Sonra bana döndü:
-"Ey genç!" dedi.

Ben:
-"Buyur yâ Rasûlullah (s.a.v.)!" dedim.

Efendimiz (s.a.v.) hazretleri buyurdular:
-"Sen Allah'ın (emirlerini ve yasaklarını) muhafaza et; O da seni (bütün sıkıntı ve belâlardan) muhafaza etsin!
Sen Allah'ın (dinini) muhafaza et; O'nun (yardımını ve rahmini hemen) önünde görürsün!
Varlıkta (ve bollukta ibâdet, ihlas ve takvan ile) Allah'a tanı ki; Allâhü Teâlâ hazretleri de şiddet ve darlıkta seni tanısın (sana yardım etsin)!
Bir şey isteyeceğin zaman (sadece) Allah'tan iste!
Yardım dileyeceğin zaman Allah'tan yardım dile!
Olacak şeyler hakkında kalem geçti. (Olacaklar yazıldı...)
Eğer bütün mahlûkat (senin için toplanıp), Allâhü Teâlâ hazretlerinin sana hükmetmediği bir menfaati sana vermek isteseler buna kaadir olamazlar (böyle bir şeye güçleri yetmez...)
Yine eğer bütün insanlar, Allâhü Teâlâ hazretlerinin yazmamış olduğu bir zararı sana dokundurmak için senin aleyhinde çalışsalar buna da güçleri yetmeyecektir.
Eğer sen, yakın ile (tereddütsüz bir imanla) beraber sabır ile amel etmeye güç yettirirsen; bunu yap!
Eğer buna gücün yetmezse sabret!
Muhakkak ki, senin kerih gördüğün (sevmediğin ve hoşlanmadığın) şeylere sabretmede çok hayırlar vardır!
İyi bil ki ilâhî nusret (yardım) sabırla beraberdir.
Muhakkak ki belânın açılması (giderilmesi) sıkıntıyla beraberdir.
Muhakkak ki kolaylık zorlukla beraberdir!"


(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:7 S: 298-299)

İncir'in Nail Olduğu Ecir

Bir yaprağı başka bir yaprağın üzerine koyarak, yaprakları birbirlerine yapıştırıp yamadılar. Kendi bedenlerinin üzerine... Ya da avret yerlerinin üzerine.

Denildi ki: Bu yaprak, incir yaprağıydı... İncir Ağacı

Âdem Aleyhisselâm’ı incir ağacından başka hiçbir ağaç örtmedi.

Allâhü Teâlâ hazretleri buyurdu:
- "Sen Âdem (a.s)'ı tesettür edip örttüğün gibi; Ben de senden manayı (meyveyi), davadan (çiçekten) önce çıkaracağım..."
Hâlbuki diğer ağaçların davaları, manalarından önce çıkar.

İşte bu hikmetten dolayı, (incirden başka) diğer bütün ağaçların meyveleri önce çiçek kapçığından çıkar. Sonra meyvesi ikinci olarak o çiçek kapçığından ortaya çıkar.

İncir ağacında ise, ondan ilk önce beliren ve ortaya çıkan onun meyvesidir. İncirin meyvesi çiçek kapçığı olmaksızın ortaya çıkar..

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:407-408)

Hazreti Âdem’in Elbisesi

İbni Abbas (r.a.) hazretlerinden rivayet olundu. (Buyurdular):
- "İkisinin (Âdem Aleyhisselâm ile Hazret-i Havva'nın) elbiseleri, tırnaktandı... "
Veya elbiseleri tırnağa benziyordu.

Elbiseleri, tırnağın yaratılışı gibi üzerlerinde yaratılmıştı.
Elbisenin soyulması, şeytana isnâd edildi. Hâlbuki bununla beraber, onların elbiselerini bizzat eliyle üzerlerinden soyup alan kişi değildir. Bu, şeytanın onların elbiselerinin soyulmasına sebep olmasından dolayıdır...

(Ruhü’-l Beyan Tercümesi C:8 S:430)

Yetim`in Gözünü Kör Eden Komutan ! Zâl oğlu Rüstem.
Hikâye olundu: Zâl oğlu Rüstem, İsfendiyâr ile mücâdele ettiğinde güçlü ve fazla bir kuvvete sahib olmasına rağmen; onu mağlûb etmeye bir türlü gücü yetmiyordu. Her hamle’de İsfendiyâr onu yaralıyordu. Rüstem, İsfendiyâra bir zarar veremiyordu. İsfendiyârın bedeni, balığın cildi gibiydi. Ona hiçbir şey işlemiyordu…
Sonra Rüstem, babası Zâl ile bu konuyu istişare etti. Babası ona:
-”Oğlum! İsfendiyarı mağlûb etmeye gücün yetmez. Çünkü İsfendiyara hiçbir şey kâr etmez. Ancak iki başlı bir ok yaparsın ve onunla İsfendiyârın iki gözünü vurabilirsen, onu öldürürsün!” dedi.
Zâloğlu Rüstem bunu yaptı.
O okla İsfendiyârın iki gözünü vurdu. Bununla onu mağlûb etti.
Bunun sebebini şöyle hikâye ederler.
İsfendiyâr, gençliğinde (Ilgın ağacı) dalı ile bir yetime vurmuştu. O vurmayla yetim gözünü kaybetmişti. Çok ağladı. Sonra yetim o dalı aldı ekti. O dal zamanla büyüdü kocaman bir ağaç oldu. Rüstem, o Ilgın ağacının dalından bir dal koparıp onunla ok yaptı. İsfendiyârı gözünden vurduğu oku, o ağacın dalından yapmıştı.
Zâloğlu Rüstem Kimdir ?
Zâloğlu Rüstem, efsânevî kahramanlardandır. Tek başına bir orduya karşı koyabilecek bir güce sahipti. 650 (altıyüzelli) sene veya daha fazla yaşadığı rivayet edilir, iranlılar ile Turanlılar arasındaki mücâdelede büyük bir cesaret ve yiğitlik gösterdi. İsfendiyâr İle olan mücâdelesi ve onu katletmesi çok meşhurdur. Bu konuda daha geniş bilgi için bakınız: Tarihi taberi tercemesi, c. 1. s. 572-596,
İsfendiyâr Turanlıların büyük kahraman ve komutanıdır. Tek başına bir orduya bedeldi. Zâloğlu Rüstem tarafından öldürüldü. Gerçekten hoş ve manidar olan hayat hikâyesini. Tarihi taberi tercemesi. c. 1, s. 572-596*de okuyun.
Kaynak : İsmail Hakkı Bursevi, Rûhu’l-Beyan Tefsiri: 2/561.

Kafirlerin İslam’dan soğumalarına sebep bizim zayıf olan imanımızmı ?
Bâyezid zamanında bir kâfiri, iyi bir Müslüman çağırdı. Ona:
-”islâm ile nurlansan ve hem de necat ehli olup sürür ve sevinç bulsan ne iyi olur!” dedi. O Kâfir dedi ki:
-”Eğer bu îmân, âlemin şeyhi Bâyezid’in îmânı gibiyse; şüphesiz öyle bir îmâna ben güç ve takat getiremem. Onun gayret ve himmeti benim tahammül ve tasavvurumdan çok fazladır. Onun yaptığını ben, hayâl bile edemem…
Gerçi din ve îmândan uzağım ama, onun îmânına îmân ettim. Onun herkesten yüce. Hakk’a sadâkatından dolayı, pek latif ve nurlu olduğuna îmân ettim.
Yok eğer sizlerin îmânı îmân ise, ona bir arzum ve meylim yoktur.
 (Ey bu zamanın gafil ve Allah’ın nurundan mahrum olan ilim ve amelsiz Müslümanları!) Kimde îmâna bir meyil ve Müslümanlığa doğru bir ilerleme zuhur etse, sizi görünce ona bir gevşeklik gelir, İslam’dan soğur.
Zîrâ sizin îmânınızın adı kalmış! Manâsı yok olmuştur. Çöle kurtuluş yeri demek gibidir bu…
Sizin îmânınızı (ve hayat tarzınızı) görenin îmân aşkı söner, yok olur.”
Kaynak : Mesnevî ve İsmail Hakkı Bursevi, Rûhu’l-Beyan Tefsiri: 2/523-526.

 Yedikıta Dergisi cevap verdi:

Rüstem, Firdevsî’nin Şehnamesi’nde destanlaştırılan efsanevi İran tarihinin en ünlü kahramanı, pehlivanıdır. Babasının ismi Zal’dır. Bu sebeple kendisine Rüstem-i Zal veya Zaloğlu Rüstem denilir. Pûr-ı Zal, Rüstem-i Destan gibi lakaplarla da anılır.
Rüstem, dünyaya geldikten sonra hızla büyüyüp gelişerek kısa sürede yiğitlere yaraşır bir vücut yapısına ve güce kavuşmuştur. 700 batman ağırlığındaki gürzü, güçlü kemendi, kaplan postundan yapılmış elbisesi ve yıldırım hızındaki atı Rahş ile İran krallarının sıkıntıya düştükleri anda yardımlarına koşmuş, onları ve İran halkını büyük tehlikelerden kurtarmıştır.
Rüstem’in en büyük ve zorlu ra¬kibi Turan (Türk) hükümdarı Efra-siyab olmuştur. Efrasiyab’ın Dîvânü Lügâti’t-Türk’te geçen Alp Er Tunga olduğu bilinmektedir. Fakat İran efsanesinde İran milliyetçiliğinin tesiriyle Efrasiyab kötülenmektedir.
Rüstem, İran ve Eski Türk edebiyatında kahramanlık ve yiğitlik sembolüdür. Divan şairlerimiz tarafından çokça kullanılmıştır.
Mesela Nef’î Dördüncü Murad Han’ı methettiği meşhur bir kasidesinde:
Şâhâne-meşreb Cem gibi sâhib-kırân Rüstem gibi
Hem Îsî-i Meryem gibi ehl-i dil ü ferhunde-dem demektedir.
Yedikıta.com.Tarih Postası.com