Azizim! Şimdi sen dünyayı sevmem diyorsun amma bu iddiada doğruluğun, dünyadan kaçman, onda bulununlara ehemmiyet vermemenle sabit olur. Dünyayı sevmeyenler ondan kaçtılar. Âdet şudur ki insan sevmediğinden kaçar. Gece gündüz dünya ile meşgul olanın hâlinden dünyayı sevdiği anlaşılır. Dünyayı maksûd edinip istersen, malûm olur ki sevilen istenir. Sevilmeyen istenmez.
 Ey biçâre! Fakire bir şey verdiğin, ona para ve mal yardımında bulunduğunda sanki canından ve teninden et kesip de veriyormuş gibi istemeye istemeye yaparsın. Öyle verirsin ki, verdiğin şey ne sana yarar bir şeydir ne de o verdiğin kimseye... En fazla, ihsan ve yardımın yüz dirhem, yahut elli. Fakat kendi nefsin için on binleri, yirmi binleri harcarsın. Bu tasarruf  nefsine hoş gelir. Hoşuna giden yerlere malını saçar savurursun. Bil ki bu türlü mal, salih mal değildir. Zira salih malın hak yoluna sarf olunması gerekirdi. İbrahim Halilullahın (as) malı salih mal idi, zira kendisi abâ giyerdi, akçaların binlercesini fakir fukaraya verirdi. Kendi arpa ekmeği yer, fakirlere türlü türlü ni'metler ihsan ve ikram ederdi. Halbuki senin fakirlere yedirdiğin, senin önünden arta kalandır. Şimdiki zamanın zenginleri bir çekirdeği iki fakire verirler. Kendileri için pişirilen yiyeceklerin kokusundan fakirlerin aklı gider. Ağzının suyu akar. Bu yiyeceklerden fakirlere bir lokma bile tattırmazlar. Amma lafa gelince << Sulehâdan, yâni sailh kimselerdeniz >> derler. Kendilerinin bahil ve cimriler sınıfından olduğunu hiç bilmezler. Akıllarına bile getirmezler. Hattâ akıllarına bu hususun gelmesine bile tahammüleri azdır. Efendimiz (sav) fakirlere para verdiği zaman o altın veya gümüş parayı yıkar ondan sonra verirdi. Hatta misk ile kokulardı.
Hatta:
<< Fukara eli Allah-u Teâlâ'nın (cc) Kudret elidir.<< buyurmuşlardır.

Bu dünya bir gölge gibidir. Âhiret yolunda yürünmeli, Hak Teâlâ'nın (cc) emirlerini tutmalıdır. Cehennemin yolunda gidip şeytanın sözünü tutanlarda bu yaptıklarından sonra en ziyade kendileri pişman olacaklardır.
Cennetin yolu,malını kendinden, evinden, ailenden, çoluk-çocuğundan kısıp fakirlere vermededir. Cehennemin yolu da malı,kendine, evine, ailene, çoluk-çocuğuna harcedip fakirlerden kısmandır.
Hasan ve Hüseyin (ra) Efendilerimiz mallarını kendi nefislerinden keserek fakirlere verirlerdi, fakirlere yedirirlerdi. Gün olurdu ki kendileri 3 gün bir şey bulup ta yiyemezlerdi.
Peygamber Efendimiz (sav) vefat ettikten sonra ashabtan Zûbeyr (ra) Âişe (r.anh) validemize yirmi bin dirhem gümüş getirdi. Âişe (r.anh) validemiz de o yirmi bin dirhem gümüşün tamamını fakirlere uaştırdı. Akşam olduğunda Âişe (r.anh) validemiz cariyesine buyurdular ki:
- Bir yiyecek var mı, oruçluyum?
Cariye:
- Bir kaç zeytin vardır, buyurdu.
Önüne getirdi ve Âişe (r.anh) validemize dönüp dedi ki:
- O gümüş akçaları paylaştırdın. Bana bir iki akça vermedin. Eğer  bana bir miktarını verse idin şimdi çarşı pazardan birşeyler alır sana yiyecek iftarlık hazırlardım.
Âişe (r.anh) validemiz bunun üzerine buyurdu:
- Beni cimrileştirme. Allah-u Teâlâ'nın (cc) düşmanı enbiyanın ve evliyanın en büyük düşmanı melâmet ve cimriliktir. Para, pul bunlar en büyük düşmandır. O bana geldi. Kendime düşman olan şeyi acele tarafından elimden çıkardım. Mal-mülk düşman olduğu için, ben korkmadan bir an önce onu elimden çıkardım. Sana bir miktar vermeyi unutmama sebep korkmuş olmamdır. 
Bu kıssa hadis kitaplarında mevcuttur. ( İhyâ-i Ulûm'id-Din Zekât bahsine bak. )

MÜELLİFİN BEYİTLERİ
Bu dünya bir ejderhadır bil sen
Bu ejderhayı sen niçin seversin.
Bu dünya agulu bir yılandır
Cefası çok, safası hep yalandır.
Bunun ağusunu şeker sanırlar
Anın içün buna hep aldanırlar.
Kime ki parmağıyla ağu verdi
Ona sonra taşıyla ağu verdi.
Kimin ki yüzüne şu'le bıraktı
Onu sihri ile sonra od'a yaktı.
Kime ki bir saatlik yoldaşlık etti
Onu gör ki sonra nice yuttu.
Buna gönül verenler oldu mabzûl
Bunu terk eyleyenler oldu makbul,
Buna çûn dedi Fahr-i Âlem,
Buna niçün aldana akıllı âdem.
Bu dünya cifedir çirkin kokulu
Hezârân ( Binlerce ) mekrûhiyle içi dolu.
Bunun kokusunu burnun duyaydı
Damağında dimağın söküleydi.
Lâkin mezkûn olduğundan duymazsın,
Onun için sen dünyaya doyamazsın.
Getir at dünyayı dünya itine,
Ne aldandın sen bunun lezzetine?
Mademki derdin var, yürü dermanını
İste ki dünya sevgisi canını kıldı hasta.
Eğer hasta değilseydi canın, işiteydi bu sözleri kulağın.

CİMRİLİK ve CÖMERTLİK
Daha önce dünyanın yaramazlığını, Hak Teâlâ (cc) katında horluğunu, bu dünyanın faniliğini, bu dünyaya gönül verenin cefasını  kaydettik. Dünyanın misalini, dünya malının salih ve fesadını, hayırlısını ve fâsıkını kaydettik. Dünyaya haris olup gönül verenlerin dünyadan nasıl gittiklerini, dünyada neler çektiklerini anlattık.
Şimdiden sonra da cömertlik edip mallarını Allah yolunda verenlerle cimrilik edip vermeyenlerden bahsedeceğiz.
Cömertlik cennete, cimrilik de cehenneme girmeye sebeptir. Cimrilik şeytandan, cömertlik de Rahmandandır.
Bir kimse cömertlik edip elindekilerden muhtaç olan fakir müslümanlara vermek istese şeytan gelir der ki:
- Elinde olan dünyalığı sıkı tut, sakın dağıtma. Yoksa çok geçmez bir gün fakir düşersin. İnsanlar arasında senin izzet ve şerefin malın ve mülkün iledir. Dünya malı elinden giderse sana kimse iltifat etmez. Fakir diye kimse yüzüne bakmaz. Hasta, pir, fâni ve kötürüm olduğun zaman veya başına türlü türlü haller geldiği zaman malın mülkün olmazsa çok darlık ve sıkıntılar içinde kalırsın. Çok muhtaç durumlara düşebilirsin. Onun için elindekileri sakın dağıtıp saçma. Sonra senin halin nice olur?
İşte Şeytan ( aleyhillâ'ne), böyle der. Halktan gönlünden geçip cömertlikte bulunmak isteyenlere böyle şeyler söyler. İğvalarda bulunur. Şeytanın muradı seni cimri etmek ve seni cehennemde kendisine yoldaş olarak bırakmaktır. Sende kendisiyle birlikte yanasın ister.
Şu hadis-i şerifi hiç bir zaman unutma:
İşte Efendimiz (sav)'in buyruğu:<< Cimri âbid ve zâhid dahi olsa cennete giremez.>>

İnsana verdiğini unutup Allah'a ısmarlamak gerekir. Zira insan, yaptığı en küçük günahlar için bir gün gelecek âh edip gözyaşı dökecektir. Fukaraya vermek, Allah-u Teâlâ (cc)'ya vermek demektir. Bu gibi insanlar sebebiyle Allah-u Teâlâ (cc) insanı lûtf-u  keremiyle afvediverir, Fıkaranın eli, Allah-u Teâlâ'nın Kudret elidir. Minnet hatâdır. Fukaraya Allah-u Teâlâ'nın rızası için verileni Allaha havale edip unutmak gerekir. Bu verilenlerin ecrû sevabı mutlak âhirette görülecektir. Cimri olmak kat'ıyyen caiz değildir. Mal elde iken mala mâlik olmak gerektir. Yoksa insan ölürken malı bırakır gider. Mala mâlik olmak demek o malı Hak yoluna vermek, Hakkın rızasına uygun olarak sarf etmek demektir. İnsan Hak yolunda elini bağlamamalıdır. Kötüye, günaha sarfolunan mallar ahirette ve kabirde yılan olur insanın boynuna dolanır. İnsanı tâ tepesinden sokar. Soktuğunun acısı geçmeden ikinci defa sokar. Azap melâikeleri ona der ki: 
<< Sana bu eziyyeti yapan senin çok sevdiğin dostundur. Cimrilik edip fakirlere bir şey göstermezdin.  Seni kovalıya tutup sokan, ağlatıp inciten, senin mallarındır.>>
O zaman ağlayıp zârilik edersin. Hiç kimse sana imdat ve yardım eli uzatmaz. Buradaki senin dost ve ahbapların orada seni tanımamazlıktan geliverirler. Sen dünyada iken fakir fukaraya yardım elini uzatıp tasaddukta bulunsa idin bugün o verdiklerin burak olup senin elinden tutardı. Dünyada fakirlerin feryadına yetişenlerin âhirette feryadına kulak verilir ve imdadına yetişilir.
Hak Teâlâ'nın << Onların cimrilik ettikleri şey, kıyamet günü boyunlarına dolanacaktır.>>( Âl-i İmran sûresi, 180 ), Fermanı buna işarettir.