BİR GÜN insan virgülü kaybetti; o zaman zor cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince, düşünceleri de basitleşti.

Bir başka gün ise, ünlem işaretini kaybetti. Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne birşeye kızıyor, ne de birşeye seviniyordu. Üstelik, hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu.

Bir süre sonra, soru işaretini kaybetti ve soru sormaz oldu. Hiçbir şey, ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu... Ne kâinat, ne dünya, ne de kendisi umurundaydı.

Birkaç sene sonra iki nokta üstüste işaretini kaybetti ve davranış sebeplerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti.

Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız tırnak işaretleri kalmıştı. Kendine has tek düşüncesi yoktu, yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu.

Son noktaya geldiğinde, düşünmeyi ve okumayı unutmuş vaziyetteydi.


(A. Kanevski)

 &)

İnsanoğlunun planladığı ile, hayatın(kaderin) planladığı hayat ne kadar farklı! İnsan bir amaç çiziyor kendisine ve kestirmeden ona ulaşmak istiyor. Oysa, yol çok uzun, dolambaçlı, pürüzlü ve dikenlerle dolu…

…”ötesini söylemeyeceğim.” 

Sezai Karakoç

EBU AMR b. Nüceyd, tasavvuf yolunun başlangıcında Ebu Osman el-Mağribî’nin sohbet meclislerine devam ederdi.

Ebu Osman’ın verdiği nasihatlerin, ettiği sözlerin tesirinde kalan Ebu Amr, tevbekâr oldu.

Ama sonraları, bazı eski alışkanlıkları nüksetti, yoldan geri kaldı, bir ara işi iyice gevşetti. Artık nerede Ebu Osman’ı görse ondan kaçıyor, onun sohbet meclislerine de artık devam etmiyordu.

Günlerden bir gün yolda yine Ebu Osman’la karşılaştı, yolu değiştirdi, başka bir yola saptı. Ebu Osman onu takip etmeye başladı ve en sonunda yakaladı:

“Evladım” dedi, “sadece günahsız olduğun zaman seni seven insanlarla arkadaşlık etme. Bu durumlarda Ebu Osman’ın belki sana bir faydası olur.”

Bunun üzerine, Ebu Amr tekrar tevbekâr oldu, sohbetlere devam etti, önceki haline döndü ve bunu ölünceye dek başarıyla devam ettirdi.



© 2009 karakalem.net, İsmail Örgen

“Def-i mefâsid celb-i menâfi’den evlâdır.” Bir şeyde zarar ve bozuklukların def‘edilmesi, uzaklaştırılması, menfaatlerin elde edilmesinden önce gelir. Bir harâmı terk etmek bir helâli işlemekten daha uygundur. Mevlânâ’nın deyimiyle, “ambarda buğday toplamadan önce fare deliklerini kapamak daha iyidir.”

“Elif” karanlıkta oturuyordu.
Bir “Be” bulsa, açılacaktı yolu
Ama sırdı “Be”
“Elif” sırrın varlığını bile bilmiyordu.

Oysa gelmesi gerekiyordu “Be”nin...

Gelmesi ve
ayağına düşmesi “Elif”in.
...


“Cam Irmağı- Taş Gemi”
Nazan Bekiroğlu

"Yaşamaya zaman ayırın,

zira zaman bunun için yaratılmıştır…


Düşünmeye zaman ayırın, başarının bedeli budur…
Sevmeye zaman ayırın, güçlü olmanın kaynağı budur…
Etrafınıza bakmaya zaman ayırın,

günler bencilliğinize yetmeyecek kadar kısadır…


Terbiyeli olmaya zaman ayırın,

insan olabilmenin sembolü budur"…

Goethe

yukarda okuduğum ..Manevi derinliği olmayan insanlar kendilerini hep mutlu hissederler. (HİTLER) söz anlamsız geldi bana....
Maneviyatı olmayan kişilerin eline diken batsa...ayağına taş değse feryadın ..isyanın biri bin para olur....oysa manevi hislerle bezenmiş kişi öyle mi olur...başına gelen en ufak musibeti bile Haktan kabul edip..günahlarına kefaret sayar...
şunu unutmamak gerek...Efendimiz kainattaki bütün varlıkların en neşelisiydi....O nurun ,maneviyatının derinliğini anlatmak da haddim değil....
vesselam....

Kaz kaz ile, baz baz ile, Kel tavuk kel horoz ile.”

bazı rivayetler göre Elazığ yöresine ait bir sözmüş.Diğer bir rivayete göre de Atasözü  .   baz ne demek?kürtçe bir kelimeBaz =keçi

Öğrenmiş olduk Teşekkürler İhvan Kardeşim