Felluce Katliamı

[trhn]

Irak'ın felluce kenti kan ağlıyor  
Sünni direnişinin merkezi olan felluce kenti kaatil amerikalı barbarlar tarafından ağır silahlarla ölüm kenti haline dönüştü. buradaki kardeşlerimize hiç olmazsa canı gönülden dua edelim
AllahIM müslüman kardeşlerimize musallat olan kafirler güruhunu birbirine düşür'de müslümanlarla uğraşamasınlar AllahIM oradaki ve diğer beldelerdeki müslümanların koruyucusu sen ol AllahIM.
H.Ş. DUA MÜMİNİN SİLAHIDIR.
Ey islam cemaati: Hz. Allah'ın biz Mümin kullarına verdiği bu mühim silahı kullanmazsak Allah indinde mesul oluruz.

[müteallim]

irakin felluce,bagdat,basra,musul kerkük ve diger sehirleri,filistin, afkanistan,kan agliyor.daha nice islam sehirleri kan agliyor hepsine düa edelim.Dünyanin bir kösesinde bir müslümanin cani yansa diger müslümanin cani yanmasi lazim islam bunu emreder.Hazreti Allah hepsinin yardimcilari olsun.Amma buralardaki bu zulmün sebeblerinide arastirmak lazimdir.insan Allaha iman eder sonra salih amel islerse ona güzel ve rahat bir hayat vaad ediyor h.z.Allah.bir beldeden Allah kelami kurána hürmet ve saygi kalkar, Sünnete sarilma nimeti kalkarsa o beldenin insanlarinin tekrar kendilerine gelinceye kadar sikinti cekmeleri mukadderdir.En kisa zamanda uyanmalarini zalimin zulmününde bitmesini bir mümin olarak daima düalarimizda zikir ediyoruz ve düa etmemizde bir borcdur zaten.Allah oralarda yatan dostlari yüzü suyu hürmetine en acil olarak kolayliklar ihsan buyursun.AMIN

[Abi-hayat]

Bu gece saat 3 gibi Felluce icin teheccud namazina kalkicak bir kac dostumuz belki bu sekilde katilmak istersiniz....Rabbim yar ve yardimcilari olsun..

[Biblioman]

Her tarafta kan ve gözyaşı.Başımıza gelen bu belalar günahlarımzdan dolayıdır.H.z. Allah bu günahkar kullarını affetsin... :(

[gamame]

uçaklarla ağlayan çocuk nasıl savaşır!!!!
Nasıl analar evlatlarını savaşa kurban edebilir!!!
Nasıl bir baba topraklarında katledilebilir!!!!!!!!

Allah düzen kuranların en hayırlısıdır,Allah'la savaşan kaybetmeyi göze almalıdır...

Kazanan İSLAM olacakdır,sadece İslam....

Dualarımız bir an susmasın inşaAllah...

[Biblioman]

Can Dündar'ın güzel bir yazısı;


Felluce'yim ben... Yıkık, harap, mağrur ve asi...
Medeniyet denilen arsız yalanın tekzibi...
İşgale uğradım, yağmalandım, kana bulandım.
Evlatlarım ceset ceset yatar caddelerimde...
...dünyanın gözleri önünde...
Sofrasında yer aradığınız bir ziyafetin zor lokmasıyım.
Barbarların istilası karşısında Şark'ın nefs - i müdafaasıyım.
* * *
Bayramdı.
Çatışma vardı.
Cuma sabahı camide vuruldum.
Yerde can çekişirken bulundum.
Yaradan'ın evinde, Yok - eden vardı o gün...
Aradıklarını söyledikleri kitle - sel imha silahlarıyla geldiler.
Kafama nişan alıp, beynimi deldiler.
Dağıldı kafam, parçalandı yüzüm.
Kızıla kesti dayandığım duvar;
Kendi kanıma gömüldüm.
* * *
Tanırsınız beni...
Vietnam'da beynine kurşun sıkılan da bendim;
Filistin'de taşlarla kolu bacağı kırılan da...
İzmir'de ilk kurşunu atan da...
Hepsinde suçum aynıydı:
İşgalciye karşı ülkemi savunuyordum.
Ve kanlar içinde yattığım yerden dünyaya, unuttuğu bir yemini, "isyan"ı
hatırlatıyordum.
* * *
Fakat ne mümkün!
Katilim, benden çok önce dağıtmış dünyanın beynini...
Kara bir perde inmiş Ademoğullarının gözüne...
Görmüyor, duymuyor, ses vermiyor.
Susuyor riyakarca...
Aslan tarafından parçalanan avın artığına göz dikmiş sırtlanların iştahıyla...
...susuyor, katliama ortak olma pahasına...
* * *
Şimdi yalanlar söyleyecekler sana...
"Özgürlük götürdük, onun için öldürdük" diyecekler.
Bir tek yüzüm var, bunun karşısına koyabilecek.
Bu darmadağın, bu delik deşik, bu kanlı yüz, feneri olsun kör gözlerinizin...
Felluce adını, zulmün defterine yazın.
Ve asla unutmayın.
Dönerim bir gün; mazlumun ahı gibi çıkar gelirim.
İsyanlarla, sandıklarla... olmazsa, belime sarılmış bombalar, cephane yüklü
kamyonlarla...
"Terörist" diye işitirsiniz manşetlerde adımı yine; büyüğüne tapar, küçüğünü lanetlersiniz.
Suçlunun savcı, mazlumun sanık olduğu bu sefil mahkemede, adım adım faşizme gidersiniz.
Ödersiniz bedelini sükutunuzun...
Bir gün pişman olursunuz.
İşte o gün hatırlayın beni:
Ben, Felluce'yim.
21. asrın kabristanı, insanlığın son kalesiyim

[trhn]

Böyle güzel yazıları yazıları foruma taşıyan arkadaşlardan HZ:Allah razı olsun

[müteallim]

cok güzel yazmis hatta ilave edecek bir sey kalmamis.Allah yardimciniz olsun

[istikamet þehadet]

Kardeşlerim Nerede? "Müslüman müslümanın kardeşidir. Kim Müslüman kardeşini bir sıkıntıdan kurtarırsa,
bu sebeple Allah da onu sıkıntılarının birinden kurtarır."
(Buhârî, Mezâlim, 3; Müslim, Birr, 5kıyamet günü8.)
Yer Felluce…

Vakit gece yarısı, zifiri karanlık…
Toprak evlerden herhangi bir ev. Biri orta yaşlarda, diğeri seksenine merdiven dayamış iki kadın ve bir erkek çocuk, on iki-on üçünde; toplam üç kişi.
Gecenin karanlığını; ay ışığı ve şimşek çakarcasına bir yanıp bir sönen alevlerin ışığı aydınlatıyor. İnsanlığın kararışı, gecenin yanışı ve medeniyetin yanlışı bu patlayan alevler. Üç yürek toprak odada, hepsi endişe içinde. Biri tecrübeli, teslimiyet içinde, duâ hâlinde; diğeri kararlı tedbirli ve tevekkül ile duâ hâlinde; üçüncüsü ise sadece korkuyor ve duâ hâlinde ama üç yürekte de endişe…
Şehir kuşatma altında. Toprak evler toplarla yerle bir ediliyor. Bu gece yapılabilecek tek bir şey kalıyor geriye; duâ!.. Top sesleri dışında odada duyulan tek ses, küçük radyonun cızırtılı sesi. Felâket tellalı gibi radyo. Şu kadar sivil, şu kadar mücâhid şehid. Dünyada protestolar, savaş karşıtı gösteriler, müslümanların tepkileri. Ve bunlara göz yumuş, savaşa devam! Spiker "Allah bizimle, zafer bizim olacaktır." sözleriyle bitiriyor yayını. Çocuk gözlerini diktiği radyodan kaldırıp kadına bakıyor:
"-Anne babam geri gelebilecek mi sence?"
"-Bilemeyiz ki Hüseyin'im. Duâ et, dönsün sağsâlim."
"-Peki dünyada bizden başka bir çok müslüman var, protestolar oluyor, savaş lânetleniyor ama niye hâlâ bir şey olmuyor? Bu insanlar ne yapıyor? Bizim ne hâlde olduğumuzu bilmiyorlar mı?"
"-Biliyorlar oğlum. Televizyondan izliyorlardır. Muhakkak bu zâlimlerin yaptıklarını yanlarına bırakmaz kardeşlerimiz. Bugün itiraz ederler, yarın boykot ederler. Ama ne yapar eder bizi yalnız bırakmazlar. Şimdi bize duâ eden milyonlarca kardeşimiz vardır. Sen de duâ et."
Yaşlı kadın titreyen sesiyle:
"-Esmâ kızım sen ne diyorsun? Bir iki yıl öncesine kadar biz de onlar gibi değil miydik? Şuracıkta Filistin'de Çeçenistan'da kardeşlerimizin kanı nehir edildi. Biz ne yaptık ki, ne bekliyoruz. Duyup hatırladıkça düşmanlarına lânet okuduk; kardeşlerimize de duâ ettik. Başka bir şey yaptık mı? Ne yahudileri, ne de Rusları boykot etmedik. İşte bu gün Ramazan'ın birinci gecesi. İnsan aç kalacak ki, açın hâlinden anlayacak değil mi? Tokken kim açın hâlini anlar. Biz rahat yaşarken toktuk. Ne zaman ki; savaş bizi buldu, açın hâlinden anlamaya başladık. Filistin'i bizden iyi kim anlar şimdi? Anlamasına anladık da şimdi de kendi derdimize düştük. Aç aça ne ikram etsin?"
* * *
Gün aydınlanıyordu. Uykusuz gözler, aydınlanan yeni bir Irak gününe, yani yeni ölümlere tanık olacaktı yine. O gün tanklar yine ölüm dağıttı rastgele. Umutlar iyice tükenmişti toprak evlere sığınan yüreklerde. Günler geçtikçe beklenen zafer daha da uzaklaşıyordu.
Böylelikle Ramazan'ın üçte ikisi bitti. Iraklılar her geceyi Kadir gecesi kabul edip duâya durmuşlardı. Zulüm her geçen gün artıyordu. Askerler her eve girip direnişçi arıyordu köşe bucak. Kadın, çocuk, genç, ihtiyar zorla çıkarılıyordu evlerden. Direnenlerse… Vahşetin sınırı yok. Bu insanlar insanlıktan çıkmış, hayvanları da aşmışlardı vahşilikte. Akla hayale gelmedik iğrenç işkenceler yapıyorlardı, kurulacak olan sözde düzeni(!) bozanlara… Ne insanlık örneğidir dünyanın bir ucundan diğer ucuna düzen götürmek(!)... Bu kutsal görevleri(!) uğruna genç yaşlı önlerine çıkan her engeli ezip geçiyorlardı.
Ramazan'ın son günü, arefe. Tanklar sokak aralarında tek tek bombalıyor muhtemel direnişçi barınaklarını ibret-i âlem için. Ve evler didik didik aranıyor, yağmalanıyor. Ümit kalmamış kimsede. Tek dert hayatta kalabilmek.
"-Anne! Nerde hani babamlar; bizi kurtarmaya gelmeyecekler mi?"
"-Nasıl gelsinler oğlum, her taraf tank ne yapabilirler ki, koca tanklara..."
* * *
Ramazan Bayramı'nın birinci günü. Girilmemiş ev neredeyse kalmamış. Endişeli bekleyiş sürüyor üç kişilik toprak evde…
İkinci günün sabahında bir gürültüyle uyanıyor Esma'nın evi. Sokak kapıları kırılıyor ve içeriye giriyor askerler. Ev halkı zaten her ân basılma korkusuyla hazırlıklı, en son odaya, köşeye, ellerine beyaz bayraklar alıp siniyorlar. Askerler oda oda dağıtarak ilerliyorlar son odaya doğru. Tam son odaya geldiklerinde bir silah sesi geliyor sokaktan ve sanki son odada silahlı insanlar varmış gibi kurşun yağmuruna tutuyorlar odayı. Zalimler korkak olurmuş. Yine amerikan askerlerinin uyarı için havaya açtıkları ateşten korkan ve tetiğe yüklenen amerikan askerleri barut kokan odanın dumanı dağıldığında, iki kadın cesedi ve kadınların arkasına sığınmış yaralı bir çocuk buluyorlar sadece. Çocuk "ümmî ümmî!"(Anneciğim, anneciğim) diye ağlıyor, gözyaşları kan içinde kalmış, yüzünden aşağıya kan kırmızısı sızıyor. Askerlerden biri subayına bakıyor, "ne yapalım çocuğu" dercesine. Ve üst rütbeli, vatanseverlik örneği gösterip bir amerikan düşmanının daha ölüm emrini veriyor.
Hüseyin namluyu kafasında hissettiğinde annesinin cesedine bakıp kanlı gözyaşlarıyla soruyor bu soruyu:
"Eyne ihvânî?"
Kardeşlerim Nerede?



sen de benim kardeşim olurmusun?candan öte candan ziyade...
benim ruhaniyetime her aklına geldiğim anda bir fatiha gönderirmisin?
ve senden bu formdaki bütün kardeşlerimin ruhu için sadece tek bir fatiha istesem, okuyabilirmisin?

[ihvan]

Allah cc biliyorki,amerika gevurundan çok,o zalimlere yardım edenleri,onlara orada cirit attıranları,sorumluları kim olUrsa olsun .lanetliyorum......Hüseyin ler şehiddirler,şefaatlarını diliyorum.....teekkürler