hüzünlü bir hikaye..

[armonya]

devretmeye gelen hemsire arkadaslar sayesinde fark etmistik. Yogun bir
servisti calistigim servis cocuk servisleri hastanelerin en yogun ve
gurultulu olan servisleridir. Artik gunun yogunlugu gecmis servis sessiz bir
hal almisti aksam tedavilerini henuz bitirmis ofiste cay icmeye gitme
telasindaydim. Cunku gunun ilk cayini icme firsati yakaladim diye kendi
kendime dusunuyordum. Kep dagilmis sac bas karismis yorgun bitkin bir
haldeydim tedavi odasindan ciktigimda.Aynada kendimi taniyamadim ofise
geldigimde hemsire odasinin telefonu caliyordu.Oturdugum yerden buyuk bir
guclukle ayaga kalktim ve telefona gittim karsidaki ses acilde trafik
yaralilarinin oldugunu iclerinde cocuklarinda bulundugunu damar
bulamadiklarindan dolayi acile yardima gelmemi soyluyordu. Tum yorgunlugumu
unutmus hizla acil servisine yonelmistim ki diger telefonda nobetci hekimin
icapci beyin cerrahi hekimiyle gelip gelmeme konusundaki tartismasini
duydum. Nobetci hekimin sesi ortaligi cinlatiyordu:
- Ne yapalim? Birakalim olsun mu bu insanlar? Gelmek zorundasiniz!
- Gittiginiz davet beni ilgilendirmez! Nobet degistirseydiniz cok onemli bir
davetti madem.
- Siz Hipokrat yemini etmediniz mi ?
Konusma boyle surup giderken gelen asansore binip kosarak acil servisine
gittim. Her yer kan revan icinde aglayan kosusturan yakinini bulmaya calisan
bir yigin insan vardi bu kalabalikta saglikli bir is nasil yapilirdi
bilmiyordum ama her kez elinden geleni birilerine bakma gayretini
gosteriyordu. Acil serviste yatak kalmamis sedyelere insanlar yatirilip ilk
mudahale yapilincaya kadar bekletiliyor yetersiz kalan personel yerine
hastalari yukari sevk edilen servise aileleri cikartiyordu. Onca kazazede
icinde basinda kimsesi olmayan ama durumu da oldukca agir 15-17 yas arasi
bir genc vardi gerekli mudahalesi yapilmis fakat sevk edildigi beyin cerrahi
hekimi henuz gorev yerine gelmedigi icin orada bekletiliyordu. Kendime ait
serum ve tedavileri uyguladiktan sonra o cocugun basina gidip konusmaya
basladim, konustuklarimi anliyor fakat cevap veremiyordu. Hayatinin son
anlarini yasadigini goruyor ve yalniz oldugu icin korkunc derecede
uzuluyordum onu orada yalniz birakamiyordum. Zaten ben onunla ilgilenirken
acil servis bosalmis tum hastalar gerekli servislere dagitilmisti. Genc
iyice kotu olmustu ellerimi simsiki tutuyordu birakma dercesine gozlerinden
yaslar suzuldukce kendimi bende tutamaz hale gelmistim egildim yanaklarindan
optum.
- Birakmayacagim seni sakin ol uzulme sakin diyordum.
Hic tanimadigim daha once hic gormedigim bu insana anlatilmaz bir yakinlik
hissediyor sanki onun acisinin aynisini cekiyordum. Cok aci cekiyordu hem
yalnizligindan hem de gecirmis oldugu beyin travmasindan. Ne kadar sure daha
onunla kaldigimi hatirlamiyorum o artik aramizda degildi bu dunyayi terk
etmisti ve ben gelmeyen doktoru sucluyor icimden lanetler yagdiriyordum.
Derken beyin cerrahi hekimi gelmisti hastanin daha dogrusu ex (ölmus) gencin
uzerindeki carsafi almami soyledi. Carsafi kaldirdigimda doktorun hic bir
sey soyleme firsati olmadan yere dustugunu gordum .Ne oldugunu anlamaya
calisiyordum yemekli bir davetten gelmisti acaba cok mu sarhostu ya da kalp
krizimi geciriyordu diye dusunurken diger hekim arkadaslari olaya mudahale
etmislerdi bile. ölen o gencecik insanin babasiydi bu doktor ve kendi
evladinin tedavisi icin cok gec kalmisti ne yazik ki. kotu gunde oglunun
acisiyla felc gecirmis ve gorevine yeniden donememisti.

Seni yeniden andim KEREM ruhun sad olsun hayattaki bir saatlik dost.. bana
yillardir yasattigin tecrubeyle dost kalan dost.



alıntıdır...

[antepli]

güzel ve de hüzünlü bir hikaye.....