''Yapılan iyilikten daha çabuk unutulan bir şey yokmuş"

[Esmaulhusna]

Bir kurdu avcılar fena halde sıkıştırmıştır. Kurt ormanda oraya
buraya kaçmakta, ancak peşindeki avcıları bir turlu ekememektedir.
Canini kurtarmak için deli gibi koşarken bir köylüye rastlar. Koylu
elinde yabasıyla tarlasına girmektedir. Kurt adamın önüne çöker ve
yalvarmaya baslar: "Ey insan ne olur yardım et bana, peşimdeki
avcılardan kaçacak nefesim kalmadı, eğer sen yardım etmezsen biraz
sonra yakalayıp öldürecekler."
Koylu bir an düşündükten sonra yanındaki boş çuvalı acar, kurda
içine girmesini söyler. Çuvalın ağzını bağlar, sırtına vurur ve
yürümeye devam eder. Birkaç dakika sonra da avcılara rastlar.
Avcılar köylüye bu civarda bir kurt görüp görmediğini sorarlar,
koylu "görmedim" der ve
avcılar uzaklaşır. Avcıların iyice uzaklaştığından emin olduktan
sonra koylu sırtındaki torbayı indirir, ağzını acar, kurdu dışarı
salar.
"Çok teşekkür ederim" der kurt, "Bana büyük bir iyilik yaptın"
"Önemli değil" der koylu ve tarlasına gitmek üzere yürümeye baslar.
"Bir dakika" diye seslenir kurt: Çok uzun zamandır bu avcılardan
kaçıyorum, çok bitkin düştüm, açım, kuvvetimi toplamam için bir
şeyler yemem lazım ve burada senden başka yiyecek bir şey yok."
Köylü bağırır: "Olur mu, ben senin hayatini kurtardım."
"Yapılan iyiliklerden, verilen hizmetlerden daha çabuk unutulan
bir şey yoktur" der kurt.
"Ben de kendi çıkarım için senin iyiliğini unutmak ve seni yemek
zorundayım."
Bir sure tartıştıktan sonra, ormanda karşılarına çıkacak olan ilk üç
kişiye bu konuyu sormaya ve ona Göre davranmaya karar verirler.
Karşılarına önce yaslı bir kısrak çıkar. " Ne vefası " der
kısrak, "
Ben sahibime yıllarca hizmet ettim, arabasını çektim, taylar
doğurdum, gezdirdim. Ve yaşlanıp bir ise yaramadığımda beni böylece
kapıya kovdu... "
Bir sıfır öne gecen kurt sevinirken bir kopeğe rastlarlar. "Ben
hizmetin değerini bilen bir efendi görmedim" der kopek, " Yıllardır
sadakatle hizmet ederim sahibime koyunlarını korurum, yabancılara
saldırırım, ama o ben her gün tekmeler, sopayla vurur..."
Kurt köylüye döner, "iste gördün" der. Koylu de son bir
çabayla "Ama üç diye konuşmuştuk, birine daha soralım, sonra beni
ye" diye cevap verir.
Bu kez karsılarına bir tilki çıkar. Başlarından geçenleri,
tartışmalarını anlatırlar. Tilki hep nefret ettiği kurda bir oyun
oynayacağı için keyiflenir. "
Her şeyi anladım da" der tilki "Bu küçücük torbaya sen nasıl
sığdın ?"
Kurt bir şeyler söyler, tilki inanmamış gibi yapar: "Gözümle
görmeden inanmam..."
işin sonuna geldiğini düşünen kurt torbaya girer girmez, tilki
köylüye işaret eder ve koylu torbanın ağzını sıkıca bağlar. Koylu
eline bir tas alır ve "Beni yemeye kalktın ha nankör yaratık"
diyerek torbanın içindeki kurdu bir sure pataklar. Sonra tilkiye
döner" Sana minnettarım beni bu kurttan kurtardın" der.
Tilki de "Benim için bir zevkti" diye cevap verir. O an koylunun
gözü tilkinin parlak kürküne takılır, bu kurku satarsa alacağı parayı
düşünür ve hiç beklemeden elindeki taşı kafasına vurup tilkiyi
oldurur.
Sonra da torbanın içindeki kurdu ayağıyla dürter:
"Haklıymışsın kurt, yapılan iyilikten daha çabuk unutulan bir şey
yokmuş..."

[armonya]

Yok ya katılmıyorum bu hikayeye insan olan yapılan iyliği unutmaz ama elbette unutanlar var genelde unutulmaz diyorum ben ...

[Esmaulhusna]

Haklısın bu  konuda ancak insanoğlu yapılan iyilikleri kolay unutur hale geldi :(  Hatta görmemezlikten geliyor desek yeridir. Welhasıl biz inançlı müminler iyilikleri Allah rızası için yapmalıyız...Günümüzde insanoğlu çok farklı bir süreçten geçiyor. Bu süreç bizlerden birçok şeyide alır hale geldi biz farkında olmadan malesef :roll: