Arada bir çok bunaldığınzda

[antepli]

Bir zamanlar bir psikoloji kitabında okuduğum bir bölüm
vardı...  Hayatın ve getirilerinin kıymetini anlamak için tavsiye
edilen bir metod vardı içinde.. Deniyordu ki; "arada bir, çok
bunaldığınızda, hayatın sizin için çekilmez hale geldiğini
düşündüğünüzde kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze
töreninizi düşünün"...  Cümleyi ilk okuduğumda çarpılmıştım... Ben
girişin akabinde pozitif bir gelişme ve tavsiye bekliyordum... Ama
"kendi ölümümüzü ve cenazemizi " düşünmemiz tavsiye ediliyordu...
Tüylerimdiken diken oldu ve yazarın saçmaladığını düşündüm o an...
Ama önyargıdüşmanı biri olarak okumaya devam ettim... Diyordu ki;
" bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi, dünyayı
terkettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz ve sizisevenler
için öneminizi anlayacaksınız... özellikle insanların sizin için
neler söyleyeceklerini, onlar için neifade ettiğinizi hissetmeye
çalışın... O andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat denen
kredinizin bittiğini ve onlara yanıt verme şansınız olmadığını
düşünün...  Tekrar sarılma, bir kez daha öpme ihtimalinizin
bittiğini hissedin...Dünyadaki küslüklerin, ayrılıkların,
kavgaların yanında bu acının  ve geridönülmezliğin korkunç
çaresizliğini yaşayın... Bırakın canınız yansın, bırakın alevler
içinde kavrulsun tüm ruhunuz...Orada, o musalla taşında düşünün
kendinizi... Seyredin şu an çevrenizde olanların yüz
ifadelerini... Akıllarından ve yüreklerinden geçen cümleleri hayal
edin...   
                                    **************
Kitaba devam etmeden bıraktım kenara ve
gözlerimi kapatıp aynen düşünmeye başladım... Eşimi, oğlumu,
annemi, babamı, kardeşlerimi ve diğer tüm çevremi oturttum tek tek
kendi cenaze törenimdeki yerlerine... birer birer yerleştirdim
tabutumun çevresine hepsini... hayatımda çok nadir bu kadar canım
yanmıştı... görüyordum işte "babaaaa..." diye ağlayan biricik
oğlumu... Eşim kucağında "ağlayan emanetimle" ayakta durmaya
çalışıyordu perperişan... Koca çınar babacığım, belli belirsiz
dualar okuyordu, o gözümden halagitmeyen vakur duruşuyla... Annem,
ciğerinden bir parça canlı canlı koparılmış gibi hem içine hem
dışına akıtıyordu gözyaşlarını... Kardeşlerim, akrabalarım "çok
erken gitti, doyamadı oğluna.."diyorduacıyan ses tonlarıyla... Ve
dostlarım... Onlar da şaşkındı... Bazısı "daha dün birlikteydik,
nasıl olur.." diyordu... Bunları seyredip onlara "hayır ölmedim,
burdayım.." demek istedim hayalolduğunu unutup... Sonra anladım
yazarın ne demek istediğini daha devamını okumadankitabın...

                                 *************
Farkındalık önemli bir kavramdır psikolojide...
Belki de hiç aklımıza gelmeyen ve gelmeyecek bir farkındalığı
göstermekistemişti yazar... Ben o gün kurduğum o hayalle, canımın
tüm yanmasına rağmen YENİDEN DOĞDUM... Bilgisayar diliyle "format
attım hayatıma"... Sahip olduklarımın farkına vardım ve hala nefes
alıyor olduğum içinşükrettim... Gözlerimi açtığım anda o kötü ve
acı sahne bitmiş, oyun perde demişti...Peki ya hayal değil
de,gerçek olsaydı ve perde bir daha açılmamak Üzerekapansaydı...
İşte bu final bu yazıyı buraya kadar okumanıza değmiş olmalı...
Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamını getirirseniz buna
değer bence... Ben bu akşam melankoliğim ve biraz abartmış
olabilirim... Hani sanatçı ve şairiz ya ondandır belki... Bence bu
yazıyı sadece okuyarak bırakmayın... LÜTFEN ARADA BİR,  BURADAN
ALDIKLARINIZI TARTIN, DÜŞÜNÜN VE HAYATINIZI GÖZDEN GEÇİRİN...
Ölümün kime ve ne zaman geleceğini Yaradan' dan başka bilen yok...
İştebu yüzden hazır yaşıyorken ve nefes alıyorken
yapabileceklerinizi yapın, ertelemeyin... Bilerek - bilmeyerek
kırdığınız kalpleri tamir edin... Sizi sevenlere ve sevdiklerinize
daha fazla zaman ayırın... Biraz Hıncal abi tarzı olacak ama,
sevginizi ve verdiğiniz değeri haykırın onlara iş işten
geçmeden...  Ve en önemlisi; VERDİĞİ -VERMEDİĞİ, ALDIĞI - ALMADIĞI
HERŞEY İÇİN, TEKRAR TEKRAR ŞÜKREDİN YÜCELER YÜCESİ YARADAN'A...
Can dündar