Ümmetin Durumu

[chechen]

Kadınlarımız evlerini, eşyalarını, yedikleri, giydiklerini; erkeklerimiz arabalarını, banka hesaplarını, ticaretlerini konuşur oldular. Dünyevileşen insanımız fikirsizleşti. Önce idealler yitirildi, unutuldu. Sonra hayatı tamamıyla boş bir zümre türedi. Yazık bize. Yeni eşyalarımızı konuştuğumuz kadar dinimizi konuşmaz olduk. Dinimizi hayatımızda, fikirlerimizde yüceltmeyi unuttuk. Onun içindir ki Felluce, Ramadi, Sammara, Charkale, Kudüs bizi pek ilgilendirmez oldu. Öylesine, sohbetlerimize konu olur hale geldi. Yüreklerimizi yitirdik, yitmemiş çok az yürekte dost bulamaz olduk. Tek başına bir yolculuğu devam ettirmek çok azımıza kaldı. Yığınlara umudumuzu yitirdik, bir avuç direniş sevdalısı kaldı, yol arkadaşımız. Rahata düştük kalıbımız genişledi, sofra şişmanları olduk. Kadınlarımız Fatıma’nın din ve yaşam zerafetinden, erkeklerimiz Ali’nin bilgeliğinden, çocuklarımız Hüseyin’in zalime isyanından örnek almaz oldu. Takvayı kuru bir kelimeye dönüştürdük. Kendimizi, çocuklarımızı dünya zevkleriyle besleme telaşından cehennem ateşinden korunmayı düşünemez olduk. Oğlum, kızım oku doktor mühendis ol dediğimiz kadar, oğlum kızım oku, iyi bir Müslüman ol demez olduk. İslam’ı tatlı ballı dünya hayatını engel görür olduk. Onun içindir ki giyim kuşamlarla başlayan gizli yada aleni lüksler yaşar olduk. Kadınlarımız kızlarımız örtüsüz bırakıldı. Tepki vermeyen dilsiz felçlilere döndük. Değişenlerimiz dünyalıkça değişti, fikirsizleşti, avamlaştı. Değişmeyenlerimiz ise fikirleşti, kitaplaştı, yalınlaştı, doğrulaştı, hikmetleşti, dünya’ya itibar etmedi diye şaşıldı. Analar ve babalar kendi ikiyüzlülük ve bencilliklerimizi çocuklarımıza öğretir olduk. Düşmanlarımızdan daha fazla kendimize zarar verir olduk. Her ne hikmetse cahilliğimizi işaret edenlere burun kıvırır olduk. Maskeli gezdik, samimiyetlerimiz sahte, bilgisiz cahiller olduğumuzdan kendi haddimizi bilmez olduk. Kendini bilmeyenlerin nice okumağı okumak olmadığı gibi, nice kara cehalet, cehaletimizi besler oldu. Alemin cahilleri kendisini alemin dahisi görür oldu. Kitabı okumayan, hikmeti bilmeyen, cahile alim, alime cahil, ihlaslıya hased eden nitelisiz bir gruhun elinde heba olmak üzere din, hayat ve vicdan. Başlarını kabuklarından çıkarmayan, fedakarlığı bilmeyen, hep başkalarının fedakarlığına alışmış rahatlığın kullarını garipler taşır oldu. Bir kısır döngüye esir olmuş bulunmaktayız. Şartlanmışlıkları, donuklukları aşmalıyız. İyiler mesafe alıp gitsin. Umarsızlar dünyalarında beklesin. Arkamıza bakmadan gideceğimiz sürdüreceğimiz bir hayat ve dava var. Çürükler elensin, itibar görmesin, iyilerin içinde kötüler barınmasın. İyiler iyi, kötüler kötü bilinsin adı konulsun herkes hayatını bildiği gibi bildiği çizgide yaşasın. Yalan doğrudan, iyi kötüden, hased samimiyetten, bilgi cehaletten, sevdası olan sevdasızdan, fedakar hileci düzenbazdan, yüce ve yüksek kalpler aşağı ve bayağı yüreklerden ayrışsın, ayrılsın. Yüreklerimiz Kudüs, Felluce, Sammara, Ramadi, Gazze, Charkale olsun. Cenin’de ağlayan çocuğun sesi evimizi bir mülteci kampına dönüştürsün. Nablus’tan, Cenin’den küçük ellerin yahudiye attığı taşlar tetik çeken kara elleri kıran kurutan ve çürüten dualarımız olsun. Gecelerimizin kıyamına sabahlar şahit olsun. Melekleri şahit tutmalı küçük Muhammedleri Cihad Ordularına nefer yetiştirmeye. Ah dedikçe nefeslerimiz hasretle Endülüs, Kurtuba, Gıranada, Bağdat, Kudüs, Charkale, Keşmir, Arakan, Moro koksun. Musab’dan Rantissi’ye binlerce adsız toprağa diri diri gömülen yakılan erkek, kadın, çocuk, genç, ihtiyar şehidler selamlasın kutlu çağrının savaşçılarını. Her gün ölüm kusan bombaların sesi annelerin çocuklarına ninnileri olsun. Anneler beşiklerde şehadet öpücükleriyle savaşçı büyütsün hayat iman ve cihad için.
              Abdullah BERA Genç Birikim Dergisi