Vefa

[Ber-ceste]

Şöyle ta gerilere bakıyorum Adem Aleyhisselamdan günümüze kadar kaç tane insan bu dünya denilen sahnede boy gösterdi diye? Belki milyarlarca... Sayısını hatırlayamam. Ama hangilerinin içlerinde VEFA duygusu vardı diye sorsam kendi kendime... Tahmin ediyorum milyarlardan milyona, milyonlardan yüzbinlere ve belki de daha aşağı rakamlara inerim.

O zaman nedir bu rakamları gözümde küçülten VEFA... İnsanları sayı bakımından neden bu kadar aza indiriyor? Vefaya ulaşmak zor mu bu kadar? Yoksa ulaşmak mı istemiyoruz?

Bence ulaşmak hem zor, hem de kolay...

Kolay diyorum çünkü akıl denilen nimeti bizden başka kullanan varlık yok. Aklımızla her şeyi kolaylaştırabiliriz.

Zor diyorum çünkü nefs dediğimiz yedi başlı canavarı durdurmak var, vefalı olabilmek için...

Nefs dediğimiz bize musallat olan ve bizi sürekli kötülüğe iten o acımasız ahtapotu bir an yenilgiye uğratabilirsek VEFA denilen duygunun Bİ-VEFA'nın aksi olduğunu göreceğiz ama nerede o günler?

O zaman kendimizin dışında bir dünya olduğunu görür, sımsıcak dostluklar yaşayacağımızı tüm hücrelerimizde hissederiz.Karşılıklı menfaate dayanan ilişkiler kurmayız çevremizde. Terketmeyiz dostlarımızı.UNUTMAYIZ VE UNUTULMAYIZ... Sıkıştığımız anda en sıcak bir dost elini yanımızda hissederiz...

Geçmişimizi karalamayız o zaman... Geçmişi geçmişle değerlendiririz. Onlarla hem hal oluruz kitap yapraklarının sararmış sayfalarında... Saygı duyarız onlara hatta en kötülerine bile...

Bi-vefa olamayız. Bağlanırız onlara ve gönülden bir köprü kurarız. O köprüyü öylesine sağlamlaştırırız ki sevgi taşlarıyla,dosttan dosta bir yol olur... İşte o zaman, kökü mazide olan ati oluruz. Ati, bizim için dipsiz kuyu olmaktan çıkar, parlayan ışıklarıyla, önümüzü aydınlatır.

Gökten üç elma düştü. Biri de vefayı Vefa'da zannetmeyip de, vefalı olanların başına...

Ömer Öner