استعيذ بالله : و لا تقولوا لمن يقتل في سبيل لله اموات بل احياء و لكن لا تشعرون

الحديث : المؤمنون لا يموتون بل ينقلون من دار الي دار               
   
Muhterem Mü’minler,
   
Bu haftaki hutbemiz Allah YOLUNDA HİZMET EDENLER hakkındadır.
   
Allah-ü Zül-Celal, insanoğlunu eşref-i mahlukat olarak yaratmış, ona akıl nimetini bahşetmiş ve Peygamberleri vasıtası ile hak yolu ona göstermiştir. Bütün peygamberler insanoğluna hakkı öğretmek ve onu dünya ve ahirette saadet ve selamete kavuşturmak vazifesi ile gönderilmişler ve bu uğurda pek çetin meşakkatlere sabır göstererek bu vazifelerini yerine getirmişlerdir.

Hatemü’l-Enbiyâ olan Peygamber Efendimiz (s.a.v.), Allah yolunda hiç kimsenin karşılaşmadığı sıkıntılarla karşılaşmış, pek çok eziyetler çekmiştir. Sahabe-i Kiram Hazeratı, gerek Hz. Peygamber zamanında gerek Hulefâ-i Râşidîn döneminde Allah yolunda pek büyük hizmetler yapmışlardır. Daha sonra gelen İslam büyükleri ve müslümanlar da insanlığın İslamiyet’le şereflenmesi ve kurtuluşu için çok büyük gayretler göstermişler; bu uğurda hiçbir fedakarlıktan kaçınmayarak milyonlarca insanın hidayetine vesile olmuşlardır.
   
Allah yolunda yapılan bu hizmetlerin Allah ve Rasülü indindeki kıymeti çok büyüktür. Cenab-ı Hak bir çok ayet-i kerimede Allah yolunda gayret edilmesini ve bu uğurda sebat gösterilmesini tavsiye buyurmuş; bunun karşılığında da hem dünyada hem de ahirette bir çok nimetler va’detmiştir. Saf Sûresi’nin 10 ila 13. ayeti kerimelerinde şöyle buyuruluyor:

“ Ey iman edenler! Sizi elim bir azaptan kurtaracak olan ticareti size  göstereyim mi? Allah’a ve Rasülüne iman eder, mallarınızla ve canlarınızla Allah yolunda hizmet edersiniz. Eğer bilirseniz bu, sizin için daha hayırlıdır. İşte bu takdirde Allah, sizin  günahlarınızı bağışlar, sizi altından ırmaklar akan cennetlere, Adn cennetlerindeki güzel meskenlere yerleştirir. İşte en büyük kurtuluş budur. Seveceğiniz başka bir şey daha var: Allah’tan büyük bir yardım ve yakın bir fetih. Mü’minleri bunlarla müjdele”
   
Bir hadis-i şerifte ise şöyle buyurulmaktadır: “Sizden birinizin Allah yolunda çalışıp gayret sarfetmesi, evinde oturup yetmiş sene namaz kılmasından daha faziletlidir. Allah’ın sizi bağişlamasını ve cennete koymasını istemez misiniz? O halde Allah yolunda hizmet ediniz. Kim devenin sağılacağı bir vakit kadar Allah yolunda hizmet ederse, cennet ona vacip olur.”  
   
Ebû Hureyre (r.a.) Hazretlerinin rivayet ettiği başka bir hadis-i şerifte ise:  “Allah-ü Teala kendi yolunda hizmet eden kimseye, “onu sadece benim yolumda hizmet, bana iman, benim rasüllerimi tasdik yola çıkarmıştır” buyurarak kefil olur.”  buyurulmaktadır.
   
Muhterem Mü’minler,
   
Cenab-ı Hak, Bakara Suresi’nin 154. ayet-i kerimesinde  “Allah yolunda ruhunu teslim edenlere ölüler demeyiniz. Bil-akis onlar hayattadırlar ancak siz farkında değilsiniz” buyurmaktadır.
   
Bu ayet-i Celile’nin tefsirinde şu ifadelere yer verilmektedir: “Sakın böyle Allah yolunda şehid olanlara ölüdürler demeyiniz, onları hakikaten ölmüş zannetmeyiniz ve bununla  müteellim olmayınız.  

Hayır onlar ölü değil diridirler. Hem hayat-ı hakikiyye ile diridirler. Velakin siz duymazsınız, onların hayatlarını hissetmezsiniz, o hayat bu dünyadaki zahiri hislerle hissedilecek bir hayat değildir. O bir hayat-ı ruhânî daha doğrusu bir hayat-ı hakikidir ki hatta akıl ile bile tamamen idrak olunamaz ancak hiss-i yakin ile idrak olunur.”
   
Yine Al-i Imran Suresi’nin 169 ve 170. ayet-i celilelerinde de şöyle buyuruluyor: “Allah yolunda şehid olanları ölmüşler sanma, hayır hep hayattadırlar, Rablerinin indinde yaşarlar. Allah’ın fazlından kendilerine bahşettiği saadetle mesrur olarak rızıklandırılırlar. Arkalarından kendilerine yetişemeyenler hakkında da şunu müjdelerler: onlara korku yoktur ve onlar mahzun da olmayacaklardır”
   
Bir hadis-i şerifte ise “Mü’min iki cihanda da hayattadır”  buyurulmaktadır. Yine başka bir hadis-i şerifte Peygamber Efendimiz (s.a.v.) “Mü’minler ölmezler. Bel ki dar-ı dünyadan dar-ı ahirete intikal ederler”  buyurmaktadır. Hz. Üstazımız da bu hususta “Evlatlarım, Ariflerin ölümü gafillerin gözünden kaybolmaktan ibarettir” buyurmuşlardır.
   
Görülüyor ki ayet-i celilelerde ve hadis-i şeriflerde  “Allah yolunda şehid olanlara ölüler denilmemesi” ve müminlerin her iki cihanda da hayatta olduğu ifade edilmektedir. Hal böyle olunca, Allah yolunda çok büyük hizmetler etmiş, yüzbinlerin irşad ve hidayetine vesile olmuş, milyonlarca insanın dinini, kitabını öğrenmesine vasıtalık etmiş olan Hz. Üstazımız ve Hz. Üstazımızın en büyük yardımcıları olup bu alemden yüzlerce binlerce şehid rütbesiyle ayrılan muhterem ve muhtereme büyüklerimiz hakkında ölüler denilebilir mi? Elbette denilemez. Onların vefatı şüphesiz bizlerin gözlerinden kaybolmaktan ibarettir. Onlar her zaman hayat-ı maneviyye ile haydırlar.
   
İlim ve maneviyat yolunun yolcularına düşen Allah yolunda büyüklerimizin izinden ayrılmadan son nefesimize kadar hizmet etmeye çalışmak ve Cenab-ı Hakk’a bizleri onların yolundan ayırmaması ve şefaatlerine mazhar kılması için çok dua etmektir.

-------------------------------------------------------------------------------
Sünen-i Tirmizî, hadis no: 1650
Sahih-i Müslim, İmare, 103
Mektuplar Risalesi, Sayfa 109
Mektuplar Risalesi, Sayfa 109
   
   

Allah razı olsun, teşekkürler istifade edilecek konular...

MADDETEN ve MANEN GÜÇLÜ OLMAK
   
   Muhterem Mü’minler ,
   Hakimler Hakimi olan Allah-u Azimüşşan , mukaddes kitabımız Kur’an-ı Kerim’de , dini sınır tanımayan , söz dinlemeyen kâfirlerin lânetlendiğini haber verdikten sonra şöyle buyurmuştur:
   “ Onlar işledikleri kötülüklerden birbirlerini vazgeçirmeye çalışmazlardı . Andolsun , yaptıkları iş ne kadar kötüdür.”
   Müjdeleyici , korkutucu Allah’a bir da’vetçi olarak gönderilen Sevgili Peygamberimiz ( S.A.V. ) de , hadis-i şeriflerinde şöyle buyurmuştur :
   “ Nefsim Yed-i kudretinde olan Allah’a yemin ederim ki , ya iyiliği emreder , kötülüğü nehyedersiniz , yahut Allah’ın üzerinize göndereceği azabı çok yakında görürsünüz. Sonra Allah’a yalvarsanız da duanız kabul edilmez. ”
   Öyleyse , her müslüman , gücü ölçüsünde iyiliği emredecek ve kötülüğü nehyedecektir. Aksi halde , Allah’ın azabına layık hale gelmiş olacaktır.
   İyilik , sadece İslam’dır. Kötülük ise , İslam’ın dışındaki her şeydir. Bu sebeple , müslüman , İslam’ı hem yaşayacak ve hem de başkalarına tebliğ edecektir. İslam’ı tebliğ etmek , maddeten ve manen güçlü olmakla mümkündür.
   Bütün peygamberlerin , velilerin ve âlimlerin Allah’a sığındığı âhir zaman fitnesinden kurtulmak için , günahların açıkça işlendiği ve reklam edildiği bir devrin felaketlerine uğramamak için , müslümanın ciddi , planı ve güçlü olması şarttır. Bu bakımdan , her müslüman şu dört maddede özetlemeye çalışacağımız hususlara mutlaka dikkat etmek zorundadır.
   1- Her müslüman , gönlünde hiçbir sıkıntı duymadan İslam’a teslim olacak , onu tam olarak öğrenecek ve aile fertleriyle birlikte İslam’ı bir bütün olarak yaşayacaktır. İslam’ın emirlerinin bir kısmını kabul edip , bir kısmını reddetmek suretiyle müslüman kalınamaz.
   2- Her müslüman , güzel ahlak sahibi olacaktır. Ahlak sahibi olmak özde , sözde ve her işte
dürüst olmak demektir. İnsanlık tarihi , ahlaken çökmüş , doğruluk  
ve dürüstlüğünü kaybetmiş milletlerin acı sonlarına şahittir. Ayrıca , kendisi doğru ve dürüst olamayan bir kimsenin , başkalarına İslam dersi vermeye , İslam ahlakından bahsetmeye hakkı olamaz.
   3- Her müslüman , kalbi Allah ve Resulü’nün aşkıyla dolu , başı dik , vakur bir gençlik yetiştirmek için canıyla , malıyla fedakarlık edecektir. Bu fedekarlık yapılmadan , gençlerin gönüllerini doyuracak tedbirleri almadan , onlardan şikayet etmeye hakkımız yoktur. İnançlı gençler okuyacak okul , barınacak yurt bulamazken , müslüman  , inancı için iki milyonluk fedakarlık yapamıyorsa , hesabını bir kere daha yapmak mecburiyetindedir.
   4- Her müslüman , çok çalışmaya , güçlü olmaya , ilme ve teknolojiye önem vermeye mecburdur. Zira , düşmanların itibarı , hakka değil kuvvetedir. Müslüman , kuvvetli olmadığı , ilme ve teknolojiye önem vermediği sürece , ezilmeye mahkümdur. Dünya , ilim ve teknolojide güçlü olan ülkelerin hakimiyeti altındadır. Bunu

görmezlikten gelmek mümkün değildir. Bu bakımdan , müslüman çok çalışacak  ve güçlü hale gelecek , tenkit yerine tedbirli , tepki yerine etkili , vagon yerine lokomotif olarak ve ürettiği teknolojiyi inancı istikametinde kullanmasını bilecektir.

   O halde , Mü’minler ,
   Bilelim ki , dünya mü’minlerin , âhiret de mü’minlerindir. Ahiret dünyada iken kazanılır. Dünyada Kur’an ve Sünnet’i yaşamayan kimse , âhiretinide mahfetmiş demektir. Bu bakımdan , dünyamızı da , âhiretimizi de kazanmak için , İslam’ın çizdiği sınırlar dışına çıkmamak , maddeten ve manen güçlü , diri ve canlı olmak mecburiyetindeyiz.
   İslam’ı bir bütün olarak yaşadığımız , dürüst bir müslüman olabildiğimiz , imanlı bir gençlik yetiştirdiğimiz , ilme ve çalışmaya gönül verdiğimizde üzerimizdeki kara bulutlar dağılacaktır.
   İşte o zaman , Kur’an ve Sünnet sabahı yeniden doğacak , hem biz hem de bütün insanlık huzura erecektir.

GEÇMİŞ HADİSELERDEN İBRET ALMAK

 
Değerli müslümanlar!
   Küre-i arz, birçok ilahi tecellilere mahal ve sahne olmuş ve olmaktadır da!
‘Her şeyin bir sebebi mevcuttur’ hikmetinden hareket edildiği zaman, bir milleti dünya haritasından silen semavi bir felaketin, bir şehri yerle bir eden zelzelenin, asi bir kavmi imha eden tufanın, intifa etmesiyle bir memleketi harabeye çeviren bir yanardağın, ekilmiş ve dikilmişleri tarümar eden fırtınanın ve sellerin mutlaka bir sebebi vardır. Haketmeden ilahi bir cezaya uğramış hiçbir ferd ve cemiyet gösterilemez.
   Akıl cevherine ve iman nuruna sahip kimselerin, bu gibi felaketleri tefekkür süzgecinden geçirmesi ve bu hadiseleri hazırlayan zahiri sebepleri aklın pençesi ile yakalayıp gerekli dersi alması icap eder. Çünkü geçmiş hadiselerden ibret almayanlar, gelecek nesillere ibret olmaya mahkum olurlar. Zira felaketi hazırlayan sebep, ne zaman ve nerede tamam olursa er veya geç, ilahi bir cezanın suduruna zemin hazırlar. Bu cihete ışık tutan bir ayet-i kerimede şöyle buyrulmaktadır: “Andolsun, onların kıssalarını açıklamada akıl sahipleri için birer ibret vardır” (Yusuf suresi 111. Ayet).
   İnsanlık tarihini tetkik ettiğimiz zaman, beşeriyetin hak ve hakikatten ayrılıp zulme sapması, önce gönlünde mabutlaştırıp, sonra hariçte şekillendirdiği putlara sapması ve peygamberlerin tebliğ ettiği dini esasları reddetmesi ile delalet ve küfür cereyanları başladı. Gün geçtikçe azıtan inançsız ve akılsız kimseler, kendilerini hak olan yola hidayet etmek için gönderilen peygamberlerin ikazlarına kulaklarını tıkadılar. Artık onlar ne konuşsalar küfür taraflarının üzerinde müsbet bir tesir icra etmiyordu. Hazreti Nuh, tam 950 sene kavminin içinde imanı yaymak için, halkı Hakk’ın yoluna ısındırıp inkardan kurtarmak için, geceyi gündüze katarak çalıştı. Ezelden nasipsiz bu topluluk yola gelmemek için diretmişlerdi.
   Bu nasipsiz kavim, imansızlıkta o derece ısrar etmişti ki, Nuh aleyhisselamın “ruh”, “nur” ve “şuur” bahşedecek konuşmalarını duymamak için parmakları ile kulaklarını tıkıyorlar; onu görmemek için de elbiseleri ile de gözlerini kapıyorlardı. Dokuz asrı aşan bir çalışma ve irşat gayretinin yumuşatamadığı bu kara ruhlu topluluk, inat ve küfürlerinden dönmeyince Hz. Nuh, “Ey Rabbim, yeryüzünde kafirlerden, yurt tutan hiç bir kimse bırakma! Çünkü onları bırakırsan kullarını yoldan çıkarırlar” diye beddua etmişti.
   Hz. Nuh’un yanık yürekle yaptığı bu beddua, barigah-i ehadiyette yükselmiş ve hedefini bulmuştu. O, Allah Teala’dan gelen vahye uyarak bir gemi inşa etti ve taraf-ı ilahiden getirdiği dini esasları kabul eden kimseleri geminin içine aldı ve mukadder akıbeti gözetmeye başladı. Nihayet vade dolmuş ve olan olmuştu. Gök, delinmişcesine yağmur boşaltıyor, yer yarılmışcasına sular fışkırtıyordu. Gökten inen tufan yerden yükselen feryad-u figan ile karışıyordu. Kahr-ı ilahi yüklü dalgalar, imandan yoksun kimselerin hakettiği cezayı taşımakta, kabaran suların üzerinde 
yükselen geminin halkı, bu feci ve ibret verici tabloyu dehşetle seyretmekteydi. “Şüphesiz bunda kalp gözleri açık olanlar için ibret vardır”.
   Sefine-i Nuh, selamet limanı bulunan “Cudi” dağı üzerinde istikrar ettikten sonra, tabi hayatlarına dönen insanlardan bir kısmı, hidayet yolunu bırakmış ve isyan vadisinde bocalamaya başlamıştı. Batıl olan şeyleri kendilerine hedef olarak seçen “Ad” kavmi, Allah Teala’nın birçok nimetlerine mazhar oldukları halde, putlara tapmaya başlamışlardı. Bunlara peygamber olarak gönderilen Hz. Hud, kavmini yanlış olan yoldan çevirmek için, pek çok öğüt vermişse de onlar dinlememişler ve mütecaviz bir tavır takınarak: “Va’z etsen de Va’z edicilerden olmasan da bizim için müsavidir” demişlerdi. Yedi gece ve sekiz gündüz devam eden şiddetli ve uğultulu bir fırtına ile küre-i arzın üzerinden silinip gittiler.
   İbret almakta en ihmalkar bir toplulukta Hz. Musa’nın kavmidir. Bu muhterem peygamber, onlara, Allah’ın emirlerini tebliğ edince Mısır hükümdarı bulunan Fir’avn, Musa alyhisselama karşı koydu ve kendisini halka “Ben sizin en yüce Rabbinizim” diye tanıttı. Hz. Musa bir gece, İsrailoğullarını Mısır’dan çıkardı. Yolculuk hızla devam ederken karşılarına Kızıldeniz çıktı. Durumdan haberdar olan Fir’avn , ordusu ile birlikte onların peşine takıldı.
   Fir’avn ve ordusunun gelmekte olduğunu gören İsrailoğulları “Eyvah, yakalandık” diye sızlanmaya başlamış ve telaşa kapılmışlardı. Bunun üzerine Cenab-ı hak, Hz. Musa’ya “Asanı denize vur” buyurdu.  Allah’ın kelimi bulunan bu muhterem peygamberin “yed-i beyza”sında mucizeler zuhuruna vesile olan “asa” da ilahi kudret tecelli etmiş ve isyankar kavmin helakına zemin hazırlamıştı. Deniz Hz. Musa’ya geçit vermiş, Fir’avn ve askerleri de onları yakalamak için denizde açılan yolda İsrailoğullarını takibe başlamışlardı.
Onların tamamı suya girmiş, Musa aleyhiselam ve kavmi de karaya çıkmıştı. Tam bu sırada sular çözülmeye başladı. Boğulacağını anlayan Fir’avn “İnandım. Hakikat İsrailoğullarının iman ettiğinden başka hiçbir tanrı yokmuş. Ben de müslümanlardanım” dedi. Hayatından ümit kesildiği zaman söylediği bu sözler, kabul olunmadı. Hepsi suda boğulmak suretiyle cezasını çekmiş ve geride kalanlara ibret dersi olmuşlardır.
   Fir’avn esaretinden kurtulan ve büyük bir mucizeye şahit olan İsrailoğulları, hayatları boyunca unutmamaları gereken bu hadiseden almaları gereken dersi ve ibreti alamamışlardı. Denizden geçerken ayaklarına bulaşan çamurlar henüz kurumamış halde iken, yollarının üzerinde puta tapmakta olan bir kavme tesadüf ettiler. Hakk’a kul olmak gibi bir şerefi reddedip putperestliğe özendiler. Ve Hz. Musa’nın karşısına dikilip, “ Ya Musa, onların nasıl tanrıları varsa bize de öyle tanrı yap” dediler. (Hz. Musa ) “Siz, dedi, cidden cahillik yapan bir kavimmişsiniz.”
   İnsanların kalp gözü, imanda kemale ermekle açılır ve hakikatler anlaşılmış olur. Bu imansız ve süfli topluluk, hakikati görmüyor ve geçen hadiselerden ibret almıyorlardı. “Muhakkak ki (Allah’dan) korkacak kimseler için bunda kat’i bir ibret vardır.” Geçmişten ibret almayanlar, gelecek nesillere ibret olmaya mahkum olurlar.   

Kur'ân-ı Kerim'e Hizmet Etmenin Mükâfatını Tahmin Edebilirmisiniz?

Bir gün Rasülüllah Efendimiz (s.a.v.) sohbet ederlerken, azabı ve cehennemin şiddetini anlatırlarken bir grup, bir zümre insandan bahsediyorlar ve buyuruyorlar ki:

“Ahirette bir zümre insan olacak, onlar sırattan süratle, şimşek gibi geçecekler ve cennetin kapısında bekleyecekler. Cenab-ı Hakk onlara hitap ederek: ‘Girin cennetime’ buyuracak.

Ama onlar:
‘Hayır, biz girmeyiz’ diyecekler.

Bunun üzerine sıratı zar zor geçen, ömürleri boyunca cennete girebilmeyi arzulayan insanlar hayret edecek ‘Bunlar kim?’ diye merak edecekler.

Cenab-ı Hakk nedenini bildiği halde insanlara ders olması için onlara sual edecek;
‘Herkes sırattan zar zor geçip cennete girmek için bu kadar istekli iken, sizler sıratı şimşek gibi geçtiğiniz halde niçin cennete girmiyorsunuz.’

Onlar da diyecekler ki;
‘Ya Rabbi! Biz dünyada iken bütün zamanımızı Kur’an-ı Kerim’i okumak ve okutmakla geçirdik, annemizden, babamızdan, ailemizden ayrı kaldık. Bizim annemiz, babamız, kardeşlerimiz, akrabalarımız cehennemde iken biz nasıl cennete girelim?’ ”

İşte onlar Kur’ân-ı Kerim talebesidir. Onlar gurbete giden; anasından, babasından uzaklara giden, Kur’ân-ı Kerim’i öğrendikten sonra onu öğretmek için dünyanın her tarafına giden mü'minlerdir.

“Sonra Cenab-ı Hakk;
‘O halde tutun yakınlarınızın, akrabalarınızın ellerinden, her birinize ailenizden 70 kişiye şefaat etme salahiyeti veriyorum’ buyuracak.

O sırada Sahabe-i Kiram’dan bir zat, bir bedevi arka saftan kalabalığı yara yara;
‘Yâ Rasülüllah, Yâ Rasülüllah!’ diyerek Rasülüllah Efendimiz (s.a.v.)’in yanına geliyor ve diyor ki:
‘Ya Rasülüllah! Peki, ben ne olacağım? Benim hiç kimsem yok, bana kim şefaat edecek?’

Rasülüllah Efendimiz (s.a.v.) de buyuruyorlar ki:
‘Onlara yardım edersen, hizmet edersen sen de kurtulacaksın, cennete gireceksin.’

O zat ardından diyor ki:
‘Peki, Ya Rasülüllah! Benim elimden kim tutacak?’

Bunun üzerine Rasülüllah Efendimiz (s.a.v.) o zatın elini sımsıkı tutarak:
‘Senin elinden ben tutacağım, cennete beraber gireceğiz’ buyuruyor.”

Bir Cuma günü idi. Eshab-ı Kiram Resûlüllah'ın Mescidinde oturmuş konuşuyorlardı.

İbni Abbas (R.A.) bir ara:
— Allah'a imandan sonra en efdal amel hacılara su dağıtmaktır, dedi.

Bunu duyan Şeybe radıyAllahü anh ise, imandan sonra en hayırlı amelin Mescid-i Haram'ı tamir etmek olduğunu söyledi. İki kişinin aralarında hayırlı amelin hangisi olduğu mevzuunda tartıştıklarını gören Hazreti Ali ise:
— En hayırlı amel ikinizin de söylediği değil, imandan sonra en faziletli iş Allah yolunda cihattır, buyurdu.

Üç kişinin aralarında bu mevzuda birbirlerini tutmayan sözler söylediklerini duyan Hazreti Ömer ise:
— Resûlüllah'ın minberi yanında böyle yüksek sesle konuşmayınız! Namazdan sonra bu saydıklarınızın hangisinin efdal olduğunu Resülüllah'a soracağım dedi. Böylece üç sahabi arasındaki münazara da o an için sona erdi.

Namazdan sonra Peygamber Efendimize hangi amelin daha efdal olduğu sorulduğunda şu ayet-i celile nazil oldu:

— İman edip, Allah için cihat edenlerin hizmetini, Hacilara su dağıtmak, Mescid-i Haram-ı ta'mir etmekle bir mi tutuyorsunuz? Bunlar müsavi olamazlar. Allah için cihat etmeyen zalim kavme Allah hidayet etmez. (Tevbe Suresi, ayet: 19)

Kaynak: Büyük Dini Hikayeler